Śniegi stopniały odsłaniając jednocześnie brzydotę tego świata.
Szarość, błoto…nie da się ukryć, że przedwiośnie w pierwszej swojej fazie nie należy do ciekawych jeśli chodzi o urodę.
Ale myślę, że mimo wszystko ma to sens. Bo jest to pora przejściowa między zimą a wiosną.
Pewien czas oczekiwania, niepewności. I przemian, stopniowych, z dnia na dzień…
Z wiosną jest też chyba tak jak z brzydkim kaczątkiem z baśni Andersena.
Najpierw nieciekawa, nie urodziwa, potem rozkwita.
My z Maćkiem wybraliśmy się z początkiem marca na poszukiwania tychże przeobrażeń.
I parę zielonych akcentów udało się znaleźć :)
A każdego dnia było tych akcentów coraz więcej…obok zieleni pojawiły się także kolory ;)
I więcej… :))))
No i można powiedzieć, że ostatecznie znaleźliśmy z Maćkiem tę Panią Wiosnę, jak zwykle piękną, jak zwykle wyjątkową.
